Wygrana przeciwko Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu – umowa nieważna. Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie, II Wydział Cywilny z dnia 12.01.2022 r., sygn. II C 92/21 (wyrok prawomocny)

Pomimo trudnej sytuacji kredytobiorców i wszczęcia przeciwko nim egzekucji komorniczej oraz wydania przez komornika postanowienia o oszacowaniu nieruchomości obciążonej hipoteką frankową, Kancelaria podjęła skuteczną obronę kredytobiorców, doprowadziła do pozbawienia tytułu wykonawczego będącego podstawą egzekucji klauzuli wykonalności i ostatecznie umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Sprawa została przeniesiona na grunt postępowania sądowego, gdzie Raiffeisen Bank International AG dochodził swojego roszczenia przeciwko frankowiczom w postępowaniu nakazowym z weksla.

Pomimo wątpliwości prawnych w zakresie możliwości wydawania w tzw. sprawach frankowych nakazów zapłaty z weksla (art. 485 § 2, art. 486 § 1, art. 491 § 1, art. 492, art. 493 § 1 k.p.c. w brzmieniu obow. przed 07.11.2019 r. poprzez pryzmat art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13), a także wyroku TSUE z dn. 13.09.2018 r., sygn. C-176/17, w którym TSUE zakwestionował dotychczas stosowany w postępowaniu nakazowym w Polsce system wydawania nakazów zapłaty na podstawie weksla, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga  w Warszawie (SSO Mariusz Metera) wydał zaskarżony przez naszą Kancelarię zarzutami nakaz zapłaty.

Odpowiednio skonstruowane zarzuty od nakazu zapłaty oraz właściwa obrona pozwanych kredytobiorców na rozprawie w dniu 12.01.2022 r. doprowadziła do oddalenia wszystkich roszczeń banku, pomimo, iż ten próbował składać na rozprawie nieprzystające do rzeczywistości i faktów propozycje ugodowe oraz próbował zgłaszać roszczenia ewentualne.

Po przesłuchaniu stron oraz emocjonującej rozprawie, podczas której Sąd uwzględnił nasze zastrzeżenia do co wadliwości prawnych zgłaszanych przez bank wniosków o rozszerzenie powództwa, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga wydał korzystny dla kredytobiorców wyrok, od którego bank nie złożył już apelacji.

Sąd uznał umowę za w całości bezwzględnie nieważną. Wobec tego, bankowi nie przysługują żadne roszczenia z takiej umowy, tak co do spłaty kapitału, jak i odsetek oraz kosztów. Bezwzględnej nieważności umowy kredytu upatrywać można zarówno w oparciu o regulacje prawne Unii Europejskiej, jak również w oparciu o ustawodawstwo krajowe. Sąd uznał oczywiście, że w kwestionowanej umowie znajdują się klauzule abuzywne. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga podkreślił w szczególności, że:

1. Podstawę do stwierdzenia nieważności umowy kredytu stanowi art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, przy czym zastosowanie znajduje także w tym zakresie art. 385(1) k.c., który powinien być interpretowany w zgodzie z dyrektywą 93/13, umożliwiając sankcję nieważności całej umowy (por. Preambułę dyrektywy oraz art. 8 dyrektywy). Na możliwość taką wskazał TSUE w uzasadnieniu wyroku wydanym w sprawie C-260/18, jak też Sąd Najwyższy w wyroku wydanym w dniu 11 grudnia 2019 roku w sprawie V CSK 382/18.

2. Ponadto, umowa kredytu jest nieważna także przy zastosowaniu art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 353(1) k.c., jak również w oparciu o art. 58 § 2 k.c. Sąd nadto oparł się na orzecznictwie TSUE, które zostało przywołane trafnie w uzasadnieniu wyroku wydanego w sprawie XXV C 2514/19 Sądu Okręgowego w Warszawie – na co zwrócił uwagę Sąd.

3. Klauzule odnoszące się do ryzyka wymiany walut określają główny przedmiot umowy kredytu, co zostało również wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego wydanym w dniu 11 grudnia 2019 roku w sprawie V CSK 382/18. Tutejszy Sąd, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela to stanowisko.

4. Nie wyjaśniono kredytobiorcom mechanizmu ustalania kursu waluty przez bank, jak też nie poinformowano ich dostatecznie o ryzyku walutowym, oraz o całkowitych możliwych kosztach kredytu. Konsumenci nie mieli zatem możliwości podjęcia świadomie decyzji odnośnie tego, czy godzą się na ryzyko walutowe, ustalanie przez bank samodzielnie kursu waluty obcej, jak też na zastosowanie przez bank „spreadu walutowego”.

5. Nie podano także rzetelnie całkowitych realnych kosztów kredytu, przy uwzględnieniu, iż kurs CHF w przeciągu kilkudziesięciu lat może ulec znacznej zmianie procentowej. Nie wyjaśniono, że w skład kosztu kredytu będzie wchodziła różnica kursów kupna i sprzedaży. Nadto w umowie występuje znacząca nierównowaga praw i obowiązków stron.

6. W ocenie Sądu, po wyeliminowaniu z umowy kredytu nieuczciwych warunków umownych, umowa kredytu nie może funkcjonować. Pozbawiona została bowiem istotnych postanowień umowy odnoszących się do głównych świadczeń stron. Nie spełnia już wymogów umowy kredytu (art. 69 Prawa bankowego), czy też kredytu konsumenckiego (w tym ze względu na kwotę). Już na etapie zawierania umowy i wypłaty kredytu ustanowiono brak ekwiwalentności świadczeń.

7. W konsekwencji umowa, na podstawie której powód dochodzi swoich roszczeń jest w całości bezwzględnie nieważna w oparciu o art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich i art. 385(1) c., który powinien być interpretowany w zgodzie z dyrektywą, umożliwiając sankcję nieważności całej umowy.

Bardzo cieszymy się z kolejnej wygranej naszych Klientów 🙂

Sprawę prowadził radca prawny Adrian Kordas.

Pobierz skan wyroku (PDF).